VERGERE seu INVERGERE

VERGERE, seu INVERGERE

apud Virg. l. 6. Aen. v. 244. ubi de facro Diis inferis ab Aenea facto,

Quattuor hîc primum nigrantes terga iuvencos

Constituit: frontique invergit vina Sacerdos:

Papinio inclinare est, l. 4. Theh. v. 452. ubi de re simili,

Principio largos novies tellure cavatâ

Inclinat Bacchi latices ——

Ubi vet. Schol. Modestam infusionem dicit, non cum impetu factam. De quo verbo vide notata doctisl. I. Gulielmo Stuckio, Antiqq. Convivalium l. 2. c. 37. Inde Gallicum verser. Barthius ad Statii loc.